سرمایه‌گذاری “وزارت دفاع آمریکا” برای پژوهش درباره یک بیماری نادر چشمی

به گزارش ایسنا و به نقل از وب‌سایت رسمی “دانشگاه کرنل”(Cornell University)، پژوهشگران “کالج پزشکی وایل کرنل”(Weill Cornell Medicine)، یک کمک‌هزینه ۱/۲۷ میلیون دلاری را از “وزارت دفاع آمریکا”(DoD) دریافت کرده‌اند تا درمانی برای یک بیماری نادر اما مخرب چشمی ارائه دهند. این بیماری معمولا افراد نظامی را که چشم آنها در جنگ آسیب می‌بیند، تحت تاثیر قرار می‌دهد.

پژوهشگران با کمک این کمک‌هزینه سه ساله، ایمنی و تاثیر دو پادتن جدید را برای درمان “ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو”(Proliferative vitreoretinopathy) آزمایش خواهند کرد. در حال حاضر، هیچ راهی برای درمان این بیماری یا پیشگیری از آن وجود ندارد. ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو هنگامی رخ می‌دهد که سلول‌های درون چشم پس از آسیب دیدن آن، گردهم می‌آیند و یک ساختار شبیه به گوی را به وجود می‌آورند.

دکتر “کاترین حجار”(Katherine Hajjar)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: این یک بیماری با توانایی بالقوه نابینا کردن است و قطعاً ارزش تلاش برای حفظ بینایی را دارد؛ به ویژه در افرادی که از کشور ما دفاع می‌کنند و در بیمارانی که به سایر اختلالات چشمی مستعد ایجاد این بیماری مبتلا هستند.

سالانه حدود ۲۰۰ هزار نفر در سراسر جهان به زخم نافذ در چشم دچار می‌شوند که عامل اصلی خطر ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو به شمار می‌رود. همچنین، این بیماری ممکن است در برخی از افرادی که تحت جراحی‌های پیچیده چشم قرار می‌گیرند یا جدا شدن شبکیه را تجربه می‌کنند، رخ دهد. شیوع این عارضه در میان افراد نظامی به دلیل استفاده روزافزون از وسایل انفجاری در جنگ‌های جدید افزایش یافته است و تقریبا در نیمی از کسانی که زخم نافذ چشمی دارند، دیده می‌شود.

این پژوهش جدید، بر مبنای یافته‌های پیشین دکتر حجار صورت گرفته است که آنها هم با بودجه وزارت دفاع آمریکا انجام شده‌اند و نشان می‌دهند موش‌هایی که فاقد ژن یک پروتئین موسوم به “آنکسین آ۲” (Annexin A2) هستند، در برابر ابتلا به ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو محافظت می‌شوند. این پروتئین به سلول‌های شبکیه کمک می‌کند تا نسبت به آسیب چشمی واکنش نشان دهند.

حجار و گروهش قصد دارند با استفاده از مدل‌های حیوانی تعیین کنند که آیا تزریق پادتن‌های متوقف‌کننده آنکسین به چشم آسیب‌دیده می‌تواند از ابتلا به ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو جلوگیری کند یا خیر. این پادتن‌ها توسط مؤسسه “TDI” و با همکاری کالج پزشکی وایل کرنل، “مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ”(MSKCC) و “دانشگاه راکفلر”(Rockefeller University) ساخته شده‌اند. این همکاری برای تسریع مراحل ابتدایی کشف مولکول‌های کوچک و داروی پادتن در درمان‌های جدید طراحی شده است.

حجار ادامه داد: این همکاری واقعا جالبی با موسسه TDI بوده است زیرا آنها در ساختن پادتن‌هایی که ما استفاده می‌کنیم، متخصص هستند و ما اطمینان داریم که این پادتن‌ها با پروتئین مناسب به روش درست واکنش نشان می‌دهند. اگر ما پادتنی را پیدا کنیم که عملکرد خوبی داشته باشد، امید داریم که بتوان آن را به سرعت به انسان منتقل کرد؛ به طوری که زمان توسعه دارو را به طور چشمگیری کاهش دهد.

حجار امیدوار است که در صورت موفقیت این تلاش، با یک شرکت داروسازی یا زیست‌فناوری همکاری کند تا طی پنج سال آینده، آزمایش‌های بالینی را روی انسان انجام دهد. این درمان را در جهان واقعی می‌توان در مدت کوتاهی پس از آسیب‌دیدگی چشم بیمار، به آن تزریق کرد.

حجار گفت: من در کنفرانس‌های نظامی شرکت کرده‌ام و متوجه شده‌ام که آنها به دنبال چیزی هستند که بتوان آن را در بیمارستان صحرایی، بین چند دقیقه تا چند ساعت‌ به کار گرفت. چیزی که من تصور می‌کنم ویال‌ها یا سرنگ‌های از پیش بررسی‌شده حاوی این ماده است که یک پزشک می‌تواند حتی پیش از آغاز فرآیند بهبودی، آن را به چشم آسیب‌دیده تزریق کند تا از تشکیل بافت شبیه به گوی جلوگیری شود.

حجار خاطرنشان کرد که پژوهش کالج پزشکی وایل کرنل، یکی از چندین پژوهشی است که بر ویتریورتینوپاتی پرولیفراتیو تمرکز دارند. وی افزود: من احتمالا می‌توانم روی کمک تعدادی از مؤسساتی که چنین کاری را انجام می‌دهند، حساب کنم و باور دارم که ما توانایی منحصربه‌فردی برای مشارکت با یک مؤسسه توسعه دارو داریم. تحقق این فرآیند، بدون مشارکت آنها ممکن نخواهد بود.

حجار باور دارد که پژوهش‌های جدید ممکن است حقایقی را نیز در مورد درمان بیماری‌هایی فراتر از چشم افشا کنند. وی در این باره گفت: این پژوهش به ما در مورد چگونگی بهبود زخم‌ها در سطح بسیار ابتدایی می‌آموزد که ممکن است تأثیر گسترده‌ای در درمان سایر بیماری‌ها داشته باشد و برای کودکان و همچنین بزرگسالان استفاده شود.

انتهای پیام